برنامه کلی هنرهای زبان شامل خواندن، تلفظ، درک مطلب، گرامر، ادبیات و هنرهای نمایشی است. تمام فنون و ابزار موثر در تسهیل گوش دادن، صحبت کردن، خواندن و نوشتن جنبه های گسترده برنامه هنرهای زبانی است.
توسعه کودکان در یک جنبه از زبان به طور مستقل از جنبه های دیگر صورت نمی گیرد. بچه ها قبل از اینکه صحبت کنند می شنوند، قبل از اینکه بخوانند حرف می زنند، و قبل از اینکه بنویسند می خوانند، اگرچه هیچکدام از این مهارت های متوالی قبل از اینکه دیگری شروع شود کامل نشده اند. هریک از بخش های زبان ـ گوش دادن، گفتن، خواندن و نوشتن ـ در بخش های دیگر تاثیر گذار است و با آنها در تداخل است. هیچیک از آنها نمی توانند به خوبی و جدا از بخش های دیگر آموزش داده شوند.
گوش دادن بخشی از زبان است که کودکان بیشتر معانی را درک میکنند. بخش گوش دادن به طور مجازی، برای بچه ها جائی است که بیشترین قدرت را دارند، چون در سطحی است که می توانند بیشتر معانی را بشنوند و درک کنند. بنابراین، بخش گوش کردن می تواند بعنوان بزرگترین جزء زبانی آموزش داده شود.
صحبت کردن بعد از گوش دادن بزرگترین و پرقدرت ترین بخش زبانی برای کودکان است. بچه ها معمولاً می توانند صحبت کنند تا بخوانند یا بنویسند. با وجود این، کلام آنها ممکن است در برگیرنده تمام معانی روشن قابل دسترس آنها از طریق گوش دادن نباشد. اگر چه چیزی را می گویند که در ابتدا گوش کرده اند.
خواندن سومین جزء از بخش های بزرگ و پرقدرت زبان برای بچه هاست. معانی که بچه ها به بهترین وضع می خوانند همان معانی ای است که از طریق گوش دادن و صحبت کردن تجربه کرده اند. خواندن معانی ای که بچه ها نمی توانند بشنوند یا بیان کنند مهارت خواندن کلمات آنها را کاهش می دهد، که اگر بتوانند همیشه ادامه یابد شکل بسیار ضعیف خواندن است.(در صورت تکرار )
نوشتن چهارمین بخش زبانی مهم برای بچه هاست. معانی چیزهایی که بچه ها تمایل به نوشتن درست آنها را دارند چیزهایی است که شنیده شده، گفته شده، و در شکل خواندن تشخیص داده شده است.
